تغییر آب و هوایی در حال تبدیل شدن به مهم‌ترین چالش قرن 21 است که از دلایل اصلی آن، انتشار گازهای گلخانه‌ای میباشد. شهرها بیش‌ترین میزان انرژی جهان را مصرف کرده و در پی آن نسبت بزرگی از گازهای گلخانه‌ای را تولید می‌کنند. با اینحال، شهرها می‌توانند با توجه به محیط نوآورانه و نقش مدیریت محلی در استفاده از ظرفیت کنش‌گران ...
بیشتر
تغییر آب و هوایی در حال تبدیل شدن به مهم‌ترین چالش قرن 21 است که از دلایل اصلی آن، انتشار گازهای گلخانه‌ای میباشد. شهرها بیش‌ترین میزان انرژی جهان را مصرف کرده و در پی آن نسبت بزرگی از گازهای گلخانه‌ای را تولید می‌کنند. با اینحال، شهرها می‌توانند با توجه به محیط نوآورانه و نقش مدیریت محلی در استفاده از ظرفیت کنش‌گران بخش خصوصی و جامعه مدنی در رویکرد کاهش تغییر آب و هوایی پیش‌تاز باشند. روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی است و برای تجزیه و تحلیل یافتهها از بخشهای چهارگانه برنامهریزی شهری در ارتباط با کاهش تغییر آب و هوا شامل توسعه شهری، محیط ساخته شده، زیرساختها و حملونقل همراه با مقایسه تجارب شهرهای مختلف جهان استفاده شده است. کلان‌شهر تهران به‌دلیل الگوی تولید، توزیع و مصرف بر مبنای سوخت‌های فسیلی و سبک زندگی مرتبط، سرانه بالایی در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد که آن را به بزرگ‌ترین کانون انتشار این گازها بدل کرده است. اگرچه، اقدامات قابل توجهی توسط مدیریت شهری، عمدتاً برای گسترش حمل و نقل عمومی صورت گرفته است، هم‌چنان اقدامات گستردهتری در تمامی ابعاد برنامهریزی شهری همراه با دگرگونی سبک زندگی ضروری است که اولویت این اقدامات در این نوشتار اشاره شده است.
