سینا رزاقی اصل؛ محسن فیضی؛ مصطفی بهزاد فر
دوره 7، شماره 3 ، فروردین 1389
چکیده
« طراحی شهری» و « معماری منظر » ، هنر و دانش های جدیدی می باشند که از هم نشینی رشته های مختلف علم و هنر و در اثر بی توجهی رشته هایی همچون معماری و برنامه ریزی شهری به کیفیت محیط بیرونی زندگی انسان ها، در طی یکصد سال اخیر پدید آمده اند. مرور نوشتگان تخصصی و منابع موجود ، حاکی از وجود اشتراکات و افتراقات فراوانی در مبانی و رویکردهای ...
بیشتر
« طراحی شهری» و « معماری منظر » ، هنر و دانش های جدیدی می باشند که از هم نشینی رشته های مختلف علم و هنر و در اثر بی توجهی رشته هایی همچون معماری و برنامه ریزی شهری به کیفیت محیط بیرونی زندگی انسان ها، در طی یکصد سال اخیر پدید آمده اند. مرور نوشتگان تخصصی و منابع موجود ، حاکی از وجود اشتراکات و افتراقات فراوانی در مبانی و رویکردهای حرفه ای دو رشته می باشد. وجود پارادایم های متنوع و بعضا متناقض در حیطه دو دانش ، نوعی درگیری را میان این دو سبب گردیده است که این مساله به شکل گیری خلا دانشی و حرفه ای میان دو رشته طراحی شهری و معماری منظر انجامیده است. دغدغه خاطر کشف و تحلیل خلا دانشی میان دو رشته به منظور اتخاذ تدابیر کاربردی و ترمیمی ، ایده ، خواستگاه و ضرورت اصلی پژوهش مورد نظر را تشکیل می دهد. یافته های این نوشتار نشان میدهد که نقاط افتراق دو رشته، ریشه در مسائلی مانند « مقیاس و حوزه عمل » ؛ « تاکیدات ماهوی برمولفه های خاص محیطی » و « پیشینه » آن دو دارد و نقاط اشتراکشان نیز با وابستگی آنها به بحث « ارتقا کیفیت عرصه عمومی شهرها» به مثابه مهم ترین هدف ، مرتبط است . در انتها، مهم ترین توصیه ها و پیشنهادات به منظور پر کردن خلا موجود ، از قبیل تعیین محدوده وظایف و مقیاس پروژه ها به تفکیک هر رشته ، تاکید بر الگوی تعاملی میان دو رشته و تاسیس رشته های میانی دو رشته در دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی سراسر دنیا بالاخص ایران اشاره شده است.
محسن فیضی؛ سید باقر حسینی؛ سینا رزاقی اصل
دوره 6، شماره 1 ، مهر 1387
چکیده
« تخریب گرایی » یا وندالیسم به معنای تخریب اموال عمومی در سطح شهر ، نوعی پدیده بیمارگونه می باشد. این پدیده در سطح جوامع بشری از رشدی شتابان برخوردار گردیده است و برخورد با آن از جهات متفاوتی امکان پذیر می باشد. دانش های طراحی محیطی و طراحی شهری با رویکرد طراحی مجدد عرصه های همگانی و ارتقاء کیفیات محیطی در آنها به عنوان دانش های ...
بیشتر
« تخریب گرایی » یا وندالیسم به معنای تخریب اموال عمومی در سطح شهر ، نوعی پدیده بیمارگونه می باشد. این پدیده در سطح جوامع بشری از رشدی شتابان برخوردار گردیده است و برخورد با آن از جهات متفاوتی امکان پذیر می باشد. دانش های طراحی محیطی و طراحی شهری با رویکرد طراحی مجدد عرصه های همگانی و ارتقاء کیفیات محیطی در آنها به عنوان دانش های کلیدی در حل این معضل مطرح هستند. هدف از نوشتار حاضر، شناخت مفهوم تخریب گرایی و تعیین مهمترین کیفیت هنجاری محیطی وابسته به آن است. روش تحقیق بر مبنای « تحلیل محتوای» ادبیات طراحی محیطی و طراحی شهری و علوم مرتبط همچون روانشناسی و جامعه شناسی محیطی ،استوار است. در این ارتباط برخی مشاهدات محیطی در شرایط ایران و در جهت کشف و بازشناسی مظاهر وقوع تخریب گرایی صورت پذیرفته است تا بدین ترتیب نتایج عینی و ملموس قابل استخراج باشد. یافته های این نوشتار بر این امر دلالت می نماید که فلسفه استفاده از طراحی برای کاهش تخریب گرایی ، کاهش فرصت ها و قابلیت ها برای وقوع جرم است . شیوه ها و ابزارهایی همچون: « طراحی فضاهای قابل دفاع» ، « طراحی محیطی برای جلوگیری از تخریب گرایی » ، « ایجاد حس تعلق خاطر از طریق مالکیت، مشارکت و مسئولیت در فضا» و « مجموعه اقداماتی که منجر به زیباسازی محیط و فضای شهری » می شوند، می توانندبه میزان قابل توجهی مانع از بروز این پدیده در سطح شهر و فضاهای همگانی آنها شوند.
