پرسپکتیوی از اتحاد بین علم و سیاست محیطی: راهبرد توسعه پژوهش درحوزه "مطالعات میان دانشی تغییر بوم شناختی سیمای سرزمین "

از عوامل متاثر از سیاست های انسانی محیط تغییر سیمای سرزمین ها است . "تغییر سیمای سرزمین " به مفهوم تغییر ساخت و عملکرد تمامیت فضایی و بصری فضای زیست انسان – یکی کننده جغرافیا، موجودات زنده، و مصنوعات انسان ساخت- به دنبال کنش ها و واکنش های متقابل بوم شناختی و انسان شناختی در طول زمان حاصل می آید. "تغییر بوم شناختی سیمای سرزمین" از جمله مفاهیم عمده در برنامه ریزی پایداری است که به عنوان یک اصل علمی عمده در تصمیم سازی های مربوط به کاربری زمین و پوشش زمین مورد استفاده قرار می گیرد . پژوهشگران مطالعات تغییر سیمای سرزمین مسیر "مطالعات تغییر بوم شناختی سیمای سرزمین " را راهبری کرده ، پاسخگوی توسعه رویکردهای میان دانشی در این زمینه هستند. روند ا صلی این تلاش های میان دانشی لزوم تمرکز بر علت ها و معلول های تحرکات تخصیص زمین و پوشش زمین واثرات بوم شناختی – انسان شناختی برنامه ریزی های سیاستی و مدیریتی توسعه پایدار سیمای سرزمین ها است . گرچه مطالعات تغییر بوم شناختی سیمای سرزمین تمرکز اصلی تلاش های پژوهشی مشترک در این زمینه است، لیکن لزوم شناسایی برنامه ای عملی که این تشریک مساعی را محقق بگرداند مورد توجه بسیار است. این مطالعه درصدد است راهبردی علمی در ارائه این برنامه عملی معرفی نماید تا سوالات و پیامدهای کلیدی بحث، از جمله طبیعت میان دانشی – دانشی مطالعات، پاسخ داده شوند. در مدلسازی استنتاجی مطالعه ، به دنبال رویکردهای "تعادل یابی سیستم های محیطی "و "پایدار سازی سیستم های سیمای سرزمین "مدل های برنامه ریزی پایداری محیط ، "تعالی خواهی عملکرد شبکه سیستم های بومی – انسانی محیط " از طریق مطالعات میان دانشی تغییر بوم شناختی – انسان شناختی فضا در بعد زمان (بومی- فضایی – زمانی ) قابل کنترل میگ ردد. طی این مقاله برنامه توسعه پژوهش در حوزه "مطالعات میان دانشی تغییر بوم شناختی سیمای سرزمین "از طریق ارائه یک برنامه راهبردی ، مشتمل بر چهار حوزه "جهان بینی پژوهش"؛ "قانونگذاری پژوهش" ،" سیاستگذاری پژوهش" و" برنامه ریزی پژوهش" ، معرفی میگردد