مسلم حیدری؛ افشین هنربخش؛ مهدی پژوهش؛ مریم زنگی آبادی
دوره 16، شماره 1 ، فروردین 1397، ، صفحه 29-46
چکیده
سابقه و هدف: در چند دهه گذشته، مدل‌های متعددی از جمله مدل برنامه‌ریزی خطی برای مدیریت و برنامه‌ریزی در حوزه های آبخیز و تعیین الگوی کشت بهینه در برنامه‌ریزی‌های کشاورزی استفاده شده است.روش‌های مدیریت و برنامه‌ریزی برای تخصیص بهینه منابع برای به دست آوردن بیشترین منافع، از مهم ترین ابزارهای کاربردی در زمینه‌های مختلف علوم محیطی ...
بیشتر
سابقه و هدف: در چند دهه گذشته، مدل‌های متعددی از جمله مدل برنامه‌ریزی خطی برای مدیریت و برنامه‌ریزی در حوزه های آبخیز و تعیین الگوی کشت بهینه در برنامه‌ریزی‌های کشاورزی استفاده شده است.روش‌های مدیریت و برنامه‌ریزی برای تخصیص بهینه منابع برای به دست آوردن بیشترین منافع، از مهم ترین ابزارهای کاربردی در زمینه‌های مختلف علوم محیطی از جمله منابع طبیعی، منابع آب و...هستند.هدف از این پژوهش توسعه مدل بهینه استفاده از اراضی با رویکرد زیست‌محیطی با استفاده از ترکیب روش‌های بهینه‌سازی ریاضی برنامه‌ریزی خطی برای تعیین مساحت بهینه کاربری‌های اراضی با روش بهینه‌سازی مکانی تخصیص چندهدفه اراضی برای تعیین محل بهینه کاربری‌های اراضی است. مواد و روش‌ها: در این پژوهش تلاش شده که با استفاده از روش‌های بهینه‌سازی مدل زیست‌محیطی که سازگار با شرایط اجتماعی و اقتصادی حاکم بر حوزه آبخیز است برایاستفاده بهتر، حفظ و احیای منابع طبیعی موجود ارائه شود. به همین منظور از یک مدل تک‌هدفه برنامه‌ریزی خطی با رویکرد زیست‌محیطی برای بهینه‌سازی کاربری اراضی و از یک مدل بهینه‌سازی چندهدفه برای تخصیص بهینه منابع استفاده شد. نتایج و بحث: پس از جمع‌آوری و تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها و ورود آنها به مدل بهینه‌سازی تک‌هدفه برنامه‌ریزی خطی، ابتدا یک مدل ریاضی که مساحت بهینه کاربری‌های اراضی در حوضه را تعیین می‌کند توسعه داده شد و سپس با استفاده از مدل بهینه‌سازی مکانی چندهدفه تخصیص چندهدفه اراضی موقعیت بهینه کاربری‌های اراضی تعیین شد. مدل ترکیبی ارائه‌شده یک مدل کارآمد است زیرا قادر به تعیین همزمان مساحت و موقعیت مکانی کاربری‌های اراضی است. نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهند که مدل ترکیبی ارائه‌شده می‌تواند مبنایی برای مدیریت صحیح منابع باشد و تا حدود 12 درصد فرسایش خاک را کاهش و حدود 96 درصد سود را افزایش دهد.
مسلم حیدری؛ سید جواد ساداتی نژاد؛ افشین هنربخش
دوره 11، شماره 4 ، دی 1392
چکیده
زمان تاخیر حوزه آبخیز یک فاکتور مهم در مدلسازی واکنش حوزه آبخیز است. در این مطالعه مدلسازی زمان تاخیر با استفاده از رگررسیون فازی انجام شده است. برای این منظور، داده های بارش - رواناب حوزه آبخیز خانمیرزا جمع آوری و تحلیل شدند. سپس وقایع (9 واقعه) به دو گروه شامل یک گروه برای ساخت روابطی برمبنای رگرسیون فازی و گروه دیگر برای ارزیابی این ...
بیشتر
زمان تاخیر حوزه آبخیز یک فاکتور مهم در مدلسازی واکنش حوزه آبخیز است. در این مطالعه مدلسازی زمان تاخیر با استفاده از رگررسیون فازی انجام شده است. برای این منظور، داده های بارش - رواناب حوزه آبخیز خانمیرزا جمع آوری و تحلیل شدند. سپس وقایع (9 واقعه) به دو گروه شامل یک گروه برای ساخت روابطی برمبنای رگرسیون فازی و گروه دیگر برای ارزیابی این روابط تقسیم شدند. نتایج بدست آمده از این تحقیق برمبنای معیارهای آماری خطای نسبی و ریشه میانگین مربع خطا نشان دادند که روابط جدید توسعه یافته برمبنای رگررسیون فازی نسبت به دیگر روابط موجود برای محاسبه زمان تاخیر مناسب تر هستند.
