مهرداد محمدی دوست؛ حسین هوشمند؛ مینا آهنگرزاده؛ لفته محسنی نژاد؛ فاطمه حکمت پور؛ فرحناز کیان ارثی
چکیده
سابقه و هدف: عملیات صید، برداشت، حمل، بسته بندی و نگهداری میگوی وانامی تا رسیدن دست مصرف کننده از عوامل مهمی بوده که میتواند بر کیفیت میگوی وانامی مؤثر باشد. در زمان صید عوامل فیزیکی ناشی از فشار مکانیکی آنزیمی باعث قرمزی هپاتوپانکراس و در نهایت قرمز شدن رنگ سر میگو میشود. هرچند پاتوژن هایی مانند ویبریوزیس و استرس زا مانند pH باالی استخر ...
بیشتر
سابقه و هدف: عملیات صید، برداشت، حمل، بسته بندی و نگهداری میگوی وانامی تا رسیدن دست مصرف کننده از عوامل مهمی بوده که میتواند بر کیفیت میگوی وانامی مؤثر باشد. در زمان صید عوامل فیزیکی ناشی از فشار مکانیکی آنزیمی باعث قرمزی هپاتوپانکراس و در نهایت قرمز شدن رنگ سر میگو میشود. هرچند پاتوژن هایی مانند ویبریوزیس و استرس زا مانند pH باالی استخر و افزایش بار آلی کف استخر هم در بروز این عارضه مؤثر است که بر بازارپسندی محصول بهطور قطع تأثیر منفی دارد. هدف از این پژوهش، راهکارهای کاهش سر قرمزی در میگوهای پرورشی است. مواد و روشها: با توجه به امکانات موجود در دو مزرعه که در هر مزرعه 3 استخر انتخاب و تیمار بندیهای مختلف در یک ماه آخر منتهی به صید و هنگام صید (با روشهای مختلف صید) و روشهای مختلف حمل (با یونولیت، با بسکت معمولی و با بسکت با سه الیه یخ به عبارت دیگر یخ در سه الیه کف باسکت؛ میانه وباالیه میگوها گذاشته میشود که از این به بعد به_عنوان یخ الیه الیهای نامبرده میشود) و سرعتهای متفاوت حمل شد. همچنین میزان دما و سر قرمزی پس از انجماد در دو کارگاه فراوری و بستهبندی مورد ردیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج و بحث: نتایج تیمارها نشان داد که 2 الی 5 درصد میگوها صید شده سر قرمز بودند که با بار آلی بستر ارتباط مستقیم دارد (مزرعه شماره 1 با بار آلی 13.15 درصد و مزرعه 2 با میزان 15.76 ثبت شد(. روش صید، استفاده از مکمل و متابی سولفیت بر در صد سر قرمزی تأثیر معنیدار نشان نداد ) P> 0.05 .)میزان سر قرمزی در زمان صید تا رسیدن به کارگاه فرآوری در تیمارهای حمل یونولیت به طور معنیداری از سایر تیمارها کمتر بود. میزان سر قرمزی میگوها از 47 .16 در بسکت معمولی به 3.5 در یونولیت رسید. در حمل معمولی دمای میگوها 11.77 درجه سانتی گراد و در حمل با یونولیت به 1.38 کاهش یافته است. در تیمار یخ الیه الیهای میزان درصدسر قرمزی 7.67 ثبت شد که نسبت به حمل معمولی کمتر بود. نقش عمل آوری در میزان سر قرمزی بسیار مؤثرتر از زمان پرورش و روشهای مختلف حمل و صید بود. به طوریکه میزان سر قرمزی در دو کارگاه 2.57±64.06 الی 3.12±67.50 درصد در تیمارهای مختلف ثبت شد. دمای بعد از انجماد میگوها در مرکز دو مرکز عملآوری دارای اختلاف معنی دار بود ( p < 0.05.(در کارگاه شماره یک، دمای میگوهای منجمد 0.63±10.11 -سانتی گراد و میزان سر قرمزی بهطور متوسط 2.57±64.06 ثبت شد. و در کارگاه 2 که دمای میگوهای منجمد 0.25±15.03 -سانتی گراد بود میزان سر قرمزی بهطور متوسط 3.12±67.50 ثبت شد. میزان دمای عمل آوری بین دو کارگاه عمل آوری اختلاف معنی دار نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به ترتیب اهمیت میتوان گفت میزان سر قرمزی در میگوها بیشتر از همه در کارگاه عملآوریها بهدلیل دمای باالی سردخانه اتفاق میافتد. در مرحله بعدی روش حمل میگوها از اهمیت بیشتری برخوردار بوده، به طوریکه حمل با یونولیت که بهترین پیشنهاد بوده میتواند با کاهش دمای میگو، میزان سر قرمزی را به 3.5 درصد تقلیل دهد. مدیریت صید کمترین تأثیر را در سر 1 قرمزی دارد. و کیفیت آن با اندازهگیری بار آلی بستر مشخص میشود. به عبارت دیگر با مدیریت مناسب صید 3 درصد، حمل با یونولیت 8 تا 11 درصد و فرآوری مناسب 27 الی 36 درصد، در مجموع 38 تا 50 درصد کاهش سر قرمزی میگوها را بعد از انجماد داشتیم.
