پایداری بهره‌وری عوامل تولید در کشورهای منطقه منا با تاکید بر ردپای اکولوژیکی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

گروه اقتصاد کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

چکیده

سابقه و هدف: توسعه پا یدار، توسعه منابع، محیط زیست و اقتصاد را در بر می گیرد ولی در قرن حاضر تخریب گسترده محیط زیست و کاهش سریع منابع طبیعی بر رشد اقتصادی، رفاه اجتماعی و بهبود سلامت انسان تأ ثیر گذاشته است. جهت بررسی اثر این منابع بر توسعه پایدار در مطالعات مختلف، تو لید ناخالص داخلی را به عنوان خروجی بهره وری کل عامل های تولید سنتی درنظر گرفته اند اما توسعه پایدار نه تنها به رشد تولید ناخالص داخلی بلکه به بهبود رفاه انسانی نیز وابسته است. از این رو سنجه توسعه انسانی از نظر مفهومی و معنایی منعکس کننده سنجه کاملی برای توسعه پایدا ر است و مزیت های بیشتری در مقایسه با تولید ناخالص داخلی دارد. سنجه ردپای اکولوژیکی نیز میزان فشار بر محیط زیست را اندازه گیری می کند که به عنوان عامل اثرگذار بر توسعه پایدار نقش دارد. این مقاله در تلاش است تا محدودیت های تولید ناخالص داخلی به عنوان خروجی و انرژی به عنوان ورودی توسعه پایدار را رفع نماید. از این رو، با درنظر گرفتن ردپای اکولوژیکی به عنوان سنجه ارزیابی محیط زیست و سنجه توسعه انسانی به عنوان سنجه خروجی در بهره وری کل عامل های تولید، سنجه جدید برای بازتاب توسعه پایدار با نام بهره وری کل عامل های تولید پایدار ارائه گردید .
موا د و روش ها : در این مقاله، سنجه های ردپای اکولوژیکی و توسعه انسانی با بهره وری کل عامل های تولید ترکیب و در چارچوب جدید بهره وری کل عامل های تولید پایدار مورد استفاده قرار گرفت. از روش مالم کوئیست  برای محاسبه تغییرات بهره وری کل عامل های تولید پایدار در کشورهای منطقه منا طی سال های 1995 - 2016 استفاده شد و جهت بررسی روند همگرایی از آزمون همگرایی سیگما استفاده شد. سنجه مالم کوئست پایدار، به تغییر کارایی و فنی پایدار تجزیه شد. اگر بازده متغیر نسبت به مقیاس فرض شود، کارایی فنی پایدار نیز به تغییر کارایی خالص و تغییر مقیاس پایدار تفکیک شد .
نتایج و بحث: به طور کلی، متوسط بهره وری کل عامل های تولید سالانه در کشورهای منطقه منا 98 / 0 است که ناشی از ردپای اکولوژیکی، نیروی کار و سرمایه به عنوان فاکتورهای ورودی و سنجه توسعه انسانی به عنوان خروجی است. به غیر از بحین و ترکیه، همه کشورها تأکید بسیار کمتری بر توسعه پایدار دارند. بحرین با داشتن بالاترین میانگین مالم کوئیست پایدار در رتبه اول و ترکیه در رده دوم قرار دارد. دلیل این امر را به افزایش 75 درصدی سرما یه در کشور بحرین می توان نسبت داد. با تجزیه میانگین مالم کوئیست پایدار به میانگین مقدار کارایی فنی پایدار نشان داد که تغییر فناوری پایدار رشد نداشته است. کارایی فنی خالص و مقیاس نشان داد که کارایی فنی خالص پا یدار بهبود داشته ولی کارایی مقیاس بهبود نیافته باشد. کشورهای گروه با سنجه توسعه انسانی بسیار بالا و متوسط، کارایی فنی پایدار بالاتر از کشورهای گروه با سنجه توسعه انسانی بالا و پایین را دارند، که نشان می دهد کشورهای توسعه یافته تر از نظر کارایی فنی پایدار وضعیت بهتری دارند.
کشورهای گروه با سنجه توسعه انسانی بسیار بالا، دارای مقدار کارایی فنی خالص متوسط  1 هستند و کشورهای در حال توسعه شکاف توسعه پایدار بیشتری دارند. همگرایی سیگما کشورهای گروه با سنجه توسعه انسانی بالا شامل ایران، کمترین و حداقل نوسان را نشان می دهد که بیانگر شکاف متعادل در توسعه پایدار بین کشورهای کم و به نسبت توسعه یافته می باشد. اما در گروه کشورهای با سنجه توسعه انسانی بسیار بالا و متوسط همگرایی سیگما به طور گسترده ای در نوسان است که بیانگر عدم پایداری توسعه در این گروه کشورها می باشد .
نتیجه گیری: انواع مختلف کشورها با ید مسیرهای مختلفی را بر ای دستیابی به توسعه پایدار مثبت انتخاب کنند. بهره وری کل عامل های تولید پایدار کشورهای منا با توجه به سطح های مختلف اقتصادی و سطح حفاظت از محیط زیست متفاوت است، بنابراین تدوین سیاست های متمایز جهت توسعه پایدار یک ضرورت است. برای دستیابی به توسعه پایدار باید کارایی فنی را ارتقاء داد. ترویج فناوری پایدار نقشی اساسی در توسعه پا یدار دارد. سیاست گذاران باید به تحقیق و توسعه فناوری های پایدار و افزایش آگاهی کارآفرینان درباره حفاظت از محیط زیست بپردازند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Sustainability of total factor productivity in the countries of the MENA region with an emphasis on ecological footprint

نویسندگان [English]

  • Fatemeh Fathi
  • Effat Ghorbanian
Department of Agricultural economics, School of Agriculture, Shiraz University, Shiraz, Iran
چکیده [English]

Introduction: Sustainable growth takes into account resource development, the environment, and the economy. In this century, enormous ecological destruction and the accelerated depletion of natural resources have affected global economic growth, social welfare, and improvements in human health. In some studies, traditional total factor productivity has used the gross domestic product as desirable outputs, and energy, capital, and labor as inputs. Gross domestic products as desirable outputs are biased against sustainable growth because sustainable growth requires not only gross domestic product growth but also human well-being improvements. Hence the human development index has more advantages compared to gross domestic product. The ecological footprint is an index that measures the degree of sustainable development. In an attempt to overcome the limitations of the gross domestic product as output and energy as inputs, this paper took ecological footprint as the index of comprehensive ecological inputs and used the human development index as the output index. It used a new index, Sustainable Total Factor Productivity (STFP), to reflect sustainable growth levels.
Material and methods: This paper combines the ecological footprint and human development index with Total Factor Productivity (TFP) to use a new framework for STFP. We used a DEA-Malmquist index method to calculate STFP changes in MENA countries during the years 1995–2016 and a σ-convergence test method to test the STFP convergence trends for them. We defined the Sustainable Malmquist (SM) index, as a measure of STFP change. SM can be decomposed into sustainable efficiency change and sustainable technical change.
Results and discussion: Overall, the average annual STFP in MENA countries was 0.98, indicating that from the perspective of ecological footprint, K, and L are input factors, and the human development index (HDI) is the output. All states emphasize a little on sustainable growth except Bahrain and Turkey. Bahrain ranked first, having the highest average Sustainable Malmquist index, and then Turkey ranked second. Bahrain's capital increased by 75 %. After decomposing SM into Sustainable Technical Change (STC), Sustainable Pure Technological Efficiency Change (SPEC), and Sustainable Scale Efficiencychange (SSEC) , the average STC value was 0.996 meaning that sustainable technology change was stagnant. SPEC had an average value of 1.00, showing that sustainable efficiency has improved. On average, the SSEC was 0.98, indicating that industry structure and scale effects may have not improved. Contraries on the category of very high and medium HDI states, had higher STC than that for the category high and low HDI states, suggesting that developed states are superior in terms of STC. Category of high HDI, developed nations with human development index more than 0.8, had an average SPEC value of 1.00. The sustainable growth gap between developing states was the greatest. The σ value of medium HDI states containing Iran was the smallest and showed minimal volatility. This indicates that the sustainable growth gap between developed states was small and relatively balanced. The σ values of very high and medium HDI categories fluctuated widely. This indicates that growth in developing states and developed states was not stable.
Conclusion: Different types of nations should choose different paths to achieve positive sustainable growth. The STFPs of the MENA nations present different features according to different economic levels and environmental protection levels, so formulating distinguished policies of sustainable growth is a necessity. Technical progress should be promoted to achieve sustainable growth. Promoting sustainable technology plays a crucial role in sustainable growth. Policymakers should encourage research, develop sustainable technologies, and raise entrepreneur awareness of eco-environmental protection.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Sustainable growth
  • Ecological footprint
  • Malmquist method
  • Human Development Index
Caves, D.W., Christensen, L.R., and Diewert, W.E., 1982. The economic theory of index numbers and the measurement of input, output, and productivity. Econometrica: Journal of the Econometric Society. 1393-1414.
Du, M., Wang, B. and Wu, Y., 2014. Sources of China’s economic growth: An empirical analysis based on the BML index with green growth accounting. Sustainability. 6(9), 5983-6004.
Fakhr, H.A., Abedi, Z., Ahmadian, M. and Shaygani, B., 2017. A comparative study of the impact of financial development (based on money market and capital market) on the impact of economic growth on environmental performance. Bi-Quarterly Journal of Environmental Research. 9(17), 133-146.
Fakher, A. and Shaygani, B., 2018. Investigating the relationship between commercial and financial openness and ecological footprint. Journal of Economic Modeling. 11 (40), 49-67.
Fakher, H.A. and Abedi, Z., 2017. Relationship between environmental quality and economic growth in developing countries (based on environmental performance index). Environmental Energy and Economic Research. 1(3), 299-310.
Fakher, H.A., 2019. Investigating the determinant factors of environmental quality (based on ecological carbon footprint index). Environmental Science and Pollution Research. 26(10), 10276-10291.
Färe, R., Grosskopf, S., Norris, M. and Zhang, Z., 1994. Productivity growth, technical progress, and efficiency change in industrialized countries. The American Economic Review. 66-83.
Fu, W., Turner, J.C., Zhao, J. and Du, G., 2015. Ecological footprint (EF): An expanded role in calculating resource productivity (RP) using China and the G20 member countries as examples. Ecological Indicators. 48, 464-471.
Hu, J.L., Chang, M.C. and Tsay, H.W., 2018. Disaggregate energy efficiency of regions in Taiwan. Management of Environmental Quality: An International Journal. 29 (1), 34–48.
Hu, J.L., Wang, S. C. and Yeh, F. Y., 2006. Total-factor water efficiency of regions in China. Resources Policy. 31(4), 217-230.
Kargar, D.N. and Esmaeili, A., 2017. The effects of economic growth, energy consumption, trade openness and urbanization on environmental pollution in the MENA region during the period 1995-2012. Iranian Journal of Agricultural Economics and Development Research. 47, 815-824. (In Persian with English abstract).
Khalilian, P., 2000. sustainable development and optimization of generations. Journal of Agricultural Economics and Development. 27, 205-226. (In Persian with English abstract).
Klugman, J., Rodríguez, F. and Choi, H.J., 2011. The HDI 2010: new controversies, old critiques. The Journal of Economic Inequality. 9(2), 249-288.
Liu, W., Zhan, J., Wang, C., Li, S. and Zhang, F., 2018. Environmentally sensitive productivity growth of industrial sectors in the Pearl River Delta. Resources. Conservation and Recycling. 139, 50-63.
Li, K. and Lin, B., 2015. Measuring green productivity growth of Chinese industrial sectors during 1998–2011. China Economic Review. 36, 279-295.
Malmquist, S., 1953. Index numbers and indifference surfaces. Trabajos de Estadística. 4(2), 209-242.
Mirshogaeian Hoseini, H., 2011. Investigating the causal relationship between the components of sustainable development in the Middle East and North Africa (MENA). Journal of Energy Economics Studies. 25(7), 63-88.
Molaei, M. and Besharat, H., 2015. Investigation of relationship between GDP and ecological footprint an indicator of environmental degradation. Economic Research. 50(4), 1017-1033. (In Persian with English abstract).
Naqvi, S.A.A., Shah, S.A.R., Anwar, S. and Raza, H., 2021. Renewable energy, economic development, and ecological footprint nexus: fresh evidence of renewable energy environment Kuznets curve (RKC) from income groups. Environmental Science and Pollution Research. 28(2), 2031-2051.
Noroozi, H., Hossein, S.S. and Ansari, V., 2018. Investigating the effects of macroeconomic variables and support policy on the growth of the agricultural sector in Iran. Iranian Journal of Agricultural Economics and Development Research. 49, 587-605. (In Persian with English abstract).
Rusiawan, W., Tjiptoherijanto, P., Suganda, E. and Darmajanti, L., 2015. Assessment of green total factor productivity impact on sustainable Indonesia productivity growth. Procedia Environmental Sciences. 28, 493-501.
Shahbazi, H., 2019. Green Productivity of Iranian Economy with Environmental Approach, Sustainability, Development and the Environment. 2(2), 69-82. (In Persian with English abstract).
Song, M., Wang, S., Lei, L. and Zhou, L., 2019. Environmental efficiency and policy change in China: A new meta-frontier non-radial angle efficiency evaluation approach. Process Safety and Environmental Protection. 121, 281-289.
Song, M., Du, J. and Tan, K.H., 2018. Impact of fiscal decentralization on green total factor productivity. International Journal of Production Economics, 205, 359-367.
Yazdani, S., Mohammadian, F. and Noroozi, H., 2018. Diversity of activity, a strategy to promote energy productivity in agriculture (Causality analytical approaches Toda-Yamamoto and Bounds test). Iranian Journal of Agricultural Economics and Development Research, 48, 547-556 (In Persian with English abstract).
Yue, S., Yang, Y. and Pu, Z., 2017. Total-factor ecology efficiency of regions in China. Ecological Indicators. 73, 284-292.
Yue, S., Shen, Y. and Yuan, J., 2019. Sustainable total factor productivity growth for 55 states: An application of the new Malmquist index considering ecological footprint and human development index. Resources, Conservation and Recycling. 146, 475-483.